Year: 2015

This article was created with thanks to Izabella Gądek – the publicist, whose new book will be published soon. Her life was truly inspired by the art of Tomasz Alen Kopera. She describes in a very beautiful way how it all began, the big impact of Tomasz’s Art and it’s interpretation on her perception of the modern world. She writes about how a pure love of art can soothe ones soul. The article is written in polish and unfortunately we don’t have an English translation at the moment, however we are working on it.

Niniejszy artykuł powstał dzięki życzliwości Izabelli Gądek, publicystki, której książka już niebawem ukaże się na rynku. Duży wpływ na życie Izabelli miała i nadal ma jej fascynacja niezwykłą twórczością Tomasza Alena Kopery. Zainspirowana jego obrazami i wieloznacznością ich przekazu, autorka w piękny sposób opisuje swoją przygodę ze sztuką i jej znaczenie w swoim życiu. Zapraszamy do lektury.

Between The Senses

,,…Sztuka stwarza iluzję bycia poza czasem, dzięki nieograniczonej wrażliwości zmysłów i mistycznym przekazem między nimi…’’

Wiele dzieł malarstwa fascynuje mnie i inspiruje. Setki obrazów cenię i z przyjemnością patrzę na nie wielokrotnie. Chylę czoła nad arcydziełami szalonego Carravaggio i genialnym warsztatem Sarto. Kocham boskiego da Vinci, zawsze będą mnie magnetyzować horrory Bacon a i dozgonnie zastanawiał czarny kwadrat MalewiczaJ. Polinezja Gauguin i żyjąca swoim życiem martwa natura Kalfa, precyzja i dokładność Durera – nie mają sobie równych. Można tak bez końca, bo Malarstwo to ogromna część życia, świata i ludzkiej historii. Jednak na moje postrzeganie świata i wiele życiowych decyzji –  największy wpływ wywiera malarstwo Tomka Alena Kopery, które żyje wraz ze mną każdego dnia pomagając być wrażliwym człowiekiem…

Tomka przyniosło mi życie w 2003 roku, kiedy zbierałam malarzy do mojego galeryjnego projektu. Wiedziałam od pierwszej chwili, że to wielki geniusz i talent, jaki doceni szeroka grupa odbiorców sztuki na całym świecie. Zaczęły powstawać Anioły… Poznając kolejnych Bohaterów malarskiej rzeczywistości – inaczej spojrzałam na swoje słabości i niepowodzenia. Emanująca dwoistość pozornie określonych rzeczy – uzmysłowiła nieistnienie oczywistych prawd…

Przenikanie dobra ze złem, kruchości z siłą, czułości z obojętnością, mroku ze światłem, śmierci z życiem – udowadnia, jak wszystko zależy od naszej wrażliwości i interpretacji. Pojawienie się w 2010 Pretenda ugruntowało we mnie przekonaniu, że czarne i białe nie istnieje, a wybór dobra lub zła -zależy od naszego doświadczenia, postrzegania i emocji. Anioł zrobił na mnie tak ogromne wrażenie, że zamieszkał na zawsze w mojej podświadomości, a po pewnym czasie postanowiłam uwiecznić Go na swoim ciele, abyśmy na zawsze byli razem.  To wyraz ogromnego szacunku i fascynacji, jaką mam dla Tomasza Alena Kopery … Nie tylko ja… Wielu wielbicieli unikalnej magii Kopery tatuuje swoje ciała na wieczne scalenie z absolutem perfekcji…

Tatuaż, to dzieło sztuki. Symbol, emocje lub głos właściciela, który przy pomocy Artysty opowiada o sobie najbardziej intymne tajemnice i fascynujące historie. Tworzy myślową mapę swojego życia, która zmienia się i ewoluuje, wraz z wiekiem, oraz doświadczeniem. To  forma wyrażenia siebie, manifest, indywidualizacja… ,,Żywa Sztuka’’ – przez jednych uwielbiana, przez innych potępiana i lekceważona. Jednak Zwolennicy, są jej absolutnie oddani, broniąc swojej filozofii – jak olimpijskiego ognia.

Obrazy Alena to niezwykle trudne motywy na tatuaże. Dla mnie te zachwycające arcydzieła– stały się symbolicznym sensem istnienia oraz indywidualną formą komunikacji ze światem.

Wybór Mentora, Mistrza, Artysty któremu powierzymy zewnętrzne oblicze, mające być odzwierciedleniem wnętrza – jest niebywale istotne. To właśnie Mistrz będzie łącznikiem… pomiędzy czasem, światami i emocjami. Od jego umiejętności, wrażliwości- będzie zależała harmonijność i spójność ich połączenia. Moje marzenia się urzeczywistniły –dzięki talentowi Michała Roszkowskiego z Tattoo Parlour, któremu udaje się być poza czasem w przenikających się płynnie światach…

Wiele lat temu wolność kojarzyła mi się ze spontanicznością i brakiem granic. Teraz patrzę na to bardziej dojrzale. Wcześniej była niebieskim ptakiem, teraz – to świadomość własnych możliwości. Chęć i wiara w pokonanie każdej przeciwności losu. To siła, która pcha do działania i motywuje do walki o siebie, bliskich …i ideały.

Pretend – to symbol współczesnej rzeczywistości. Uosabia ludzkie sprzeczności, które teraz wiem, że nie muszą z sobą walczyć. Dzięki innej świadomości i przebytym doświadczeniom – stały się naturalnymi cechami. Każdy z nas – nawet Anioł, jest połączeniem białego i czarnego. W każdym jest wiele zła i dobra i właśnie dzięki właściwym decyzjom, możemy wybierać to, co będzie nas określać i charakteryzować.

W koło nas niewiele z tego, co widzimy – jest takie jak nam się początkowo wydaje. Pretend – to udawanie i gra pozorów, która zdominowała świat. Potrzeba czasu i chęci, aby odkryć prawdy, jakie skrywamy głęboko w sobie. Ze strachu przed odrzuceniem, niezrozumieniem, czy zranieniem. Kiedyś naiwnie wierzyłam w ludzkie słowa i pozorne intencje. Nic jednak nie zostało ze składanych deklaracji i obietnic. To, co miało być na zawsze trwało chwile, to co było pozornie bez szans – potrafiło zmienić całe życie.

Rebirth – nowe życie wzniesione na stabilnych fundamentach poprzednich wcieleń. Symbol odrodzenia, po spotkaniu z oczyszczającą Śmiercią.

Kiedyś konałam w przekonaniu, że kończę życie i wszystko bezpowrotnie zniknie. Odwlekałam niepotrzebnie moment spotkania z Mrocznym Żniwiarzem. Bałam się tego co nastąpi. Strach przesłaniał mi właściwe zrozumienie sensu przenikania światów. Uniemożliwiał przejście na pożądane poziomy świadomości. Blokował dotarcie do sedna, esencji, spełnienia, spokoju…

Każda kolejna śmierć uwalnia mnie od zniewolenia, spętania, ograniczenia, wegetacji… Kolejne i następne gaśnięcia – stają się początkiem cieplejszych i trwalszych ogni emocji i uczuć. Pozorne zakończenia przenikają się naturalnie z odrodzeniami. Kiełkują nowe światy – będące ulepszeniem poprzednich. Są coraz silniejsze, bardziej odporne na zniszczenie i zatrucie. Mające szersze możliwości zarówno współistnienia jak i alienacji…

Widziałam wiele odsłon piekła i tyle samo anielskich przestrzeni. Pogodziłam się z Demonami. Potrafię rozmawiać ze śmiercią, która nauczyła mnie przeprowadzać samą siebie … na drugą stronę. Nie ma we mnie już strachu przed nieznanym, czy niezrozumiałym. Wiem, że mogę tylko mieć nadzieję na krótkie chwile zrozumienia. Kruche momenty zespolenia i jedności. Cała reszta… jest wiecznym przeciwnikiem. Złudną i rozczarowującą nadzieją…

Malarstwo Tomka Alena Kopery przyniosło w moim życiu wiele zmian. Inaczej czuję, słucham, patrzę. Odmiennie reaguję na przeciwności, niepowodzenia, krzywdę. Stabilniej stawiam kroki mimo słabościom i przeciwnościom losu. Rozumiem o wiele więcej – czym od lat dzielę się z moimi Czytelnikami w bardzo emocjonalnych tekstach. Mój debiut literacki – dzięki wparciu Tomka i Ani Kopera ozdobi obraz Pretend. Ile to dla mnie znaczy wiedzą moi oddani Przyjaciele…

Nadszedł czas na zmianę symboli. Na Anioła, który poprowadzi mnie dalej – niezależnie od tego co mnie czeka. Na nadzieję w kolejne odrodzenia. Czas na przekroczenie granic i udowodnienie, że wszystko zależy od nas…

Jesteśmy w stanie osiągnąć…    cokolwiek postanowimy…

…a pokonać – nawet czas i przeznaczenie…

Izabella Gądek

www.zoeblog.pl

Pretend Tomasz Alen Kopera

“Rebirth” by Tomasz Alen Kopera

Very recently I had the great pleasure of meeting Tomasz Alen Kopera and his wife Anna. During a long walk through the beautiful landscapes of Northern Ireland I was chatting with Anna about Tomasz’s art and also about her own passions, dreams and plans for the future. The result of this nice conversation is this short interview, where you can find out more about the biggest inspiration of Tomasz Alen Kopera – his wife Anna.

From left: Jakub Jozefczyk, Anna Kopera, Tomasz Alen Kopera

Jakub Jozefczyk: During a number of conversations I had with Tomasz he often speaks of how you are the source of his inspiration.

Anna Kopera: Yes, that’s true. Every time it’s different, sometimes I share with him my ideas about new paintings, my emotions, or simply during our casual conversation we both come to a conclusion that a particular idea can be a great subject of his painting. It does happen occasionally, that my own idea is portrayed by Tomasz on canvas. I am really happy that sometimes I am the inspiration for Tomasz’s art, it is a great feeling to be able to contribute to his art in this way.

JJ: Does Tomasz ask for your opinion about his art?

AK: I do express my own opinion about his paintings during the entire process of his creation. If for example in my opinion something is not right about a particular painting, I simply say that to Tomasz. Sometimes he asks me for my opinion while he works, or sometimes I just walk in to his studio and say what I think. I say what I like or what, in my opinion, could be changed. And I’m not talking about the technique but rather about the subject of the painting itself.

JJ: How do feel being the first critic of Tomasz’s artwork?

AK: It varies… Frankly speaking it is a much simpler task when I just like the painting [laughter]. There are paintings that I don’t feel as much as the other, and if that is the case, I say that to Tomasz. But I never insist or impose any changes. I try to understand all the emotions and expression of his creation, appreciate its quality, but sometimes a painting just doesn’t speak to me. I have a saying, which Tomasz knows very well – when I like a painting, I say that this is “my” painting. There are, however, very few paintings that would not be of my taste, and actually its quite the opposite, I love the majority of Tomasz’s art work. I think that Tomasz’s art has some kind of message to tell, and that it evokes real emotions in the viewer.

JJ: How long are you together?

AK: Over 11 years. Its a long time, but it went so quick. That long with him??? [laughter]

From left: Jakub Jozefczyk, Anna Kopera

JJ: Would you also consider yourself an artist?

AK: I write poems. I create them in “series”, which means that when I am in a creative mood I can write one after another. Later however, there comes a longer break where I don’t write at all.

JJ: Do you publish them, can we see them anywhere?

AK: No, I don’t publish them. I only write for myself, sometimes I just read them to Tomasz.

JJ: What are your passions in life?

AK: I am a big fan of healthy diet. Besides I lead a very active lifestyle (we both run a lot), I also like music and good movies.

JJ: What are your dreams?

AK: My dream is to travel a lot. I love travelling into new places, meeting new cultures and visiting places that are less popular to regular tourists. I was recently overwhelmed by Lisbon, its small, beautiful streets and most importantly its lovely atmosphere and people.

JJ: Any Plans for the future?

AK: We have plans to move back to our home country Poland in the near future.

Thank you so much for your time and good luck with all your plans.

W ostatnich dniach miałem przyjemność spotkać się z Tomaszem i jego żoną Anną. Podczas spaceru wśród pięknych plenerów Irlandii Północnej rozmawiałem z Anią o twórczości Tomasza oraz jej pasjach, marzeniach i planach na przyszłość. Owocem tej rozmowy jest krótki wywiad, w którym mogą Państwo bliżej poznać muzę Tomasza Alana Kopery. Zapraszamy do lektury.

Jakub Józefczyk: W naszych licznych rozmowach Tomasz wiele razy wspominał, że niejednokrotnie jesteś źródłem jego inspiracji. Co Ty na to?

Anna Kopera: Rzeczywiście, tak jest. To przybiera różną postać, czasami dzielę się z nim pomysłami na nowe obrazy, swoimi emocjami, lub zwyczajnie w trakcie zwykłej rozmowy dochodzimy oboje do wniosku, że dany temat byłby doskonały na obraz. Zdarza się więc, że mój własny pomysł Tomek przenosi na płótno. Cieszy mnie więc, że czasem jestem źródłem inspiracji Tomka, sprawia mi wielką radość gdy mogę w ten sposób przyczyniać się do jego twórczości.

JJ: Czy Tomasz pyta Cię o zdanie na temat swoich prac?

AK: Często zdarza się, że w trakcie malowania obrazu wyrażam swoje zdanie. Jeśli, na przykład, moim zdaniem coś jest nie tak, to  mówię o tym Tomkowi. Czasami sam Tomek prosi mnie o opinie w trakcie tworzenia, a czasami po prostu wchodzę do jego studia z ciekawości i wyrażam swoje zdanie. Mówię mu, co mi się podoba lub też co moim zdaniem można zmienić. I nie chodzi mi w tym momencie o technikę, ale o sam obiekt malowania.

JJ: Jak się czujesz w roli pierwszego krytyka dzieł Tomka?

AK: Różnie… Szczerze mówiąc to zadanie jest o wiele łatwiejsze kiedy obraz mi się po prostu podoba [śmiech]. Są obrazy które mniej odczuwam i wtedy dzielę się tym z Tomkiem. Jednocześnie niczego mu nie narzucam. Staram się zrozumieć emocje i wizje jego obrazów, docenić ich jakość, ale czasami po prostu nie do końca sam obraz przemawia do mnie. Mam takie powiedzenie, które Tomek już doskonale zna – kiedy obraz podoba mi się, mówię że jest to taki „mój” obraz.  Jednak mało jest takich, które nie są w moim guście, a wręcz przeciwnie, większość dzieł Tomka doskonale pokrywa się z moimi upodobaniami. Uważam, że Tomka prace zawierają jakiś przekaz i wzbudzają wiele emocji.

JJ: Jak długo jesteście razem?

AK: Ponad 11 lat. To sporo czasu, ale minął bardzo szybko. Tyle czasu z nim??? [śmiech]

JJ: Czy Ty też zajmujesz się sztuką?

AK: Piszę wiersze. Można powiedzieć, że powstają tak zwanymi „seriami”.  To znaczy, że kiedy mam natchnienie potrafię tworzyć jeden za drugim. Później zazwyczaj jest dłuższa przerwa, w trakcie której nie piszę w ogóle.

JJ: Publikujesz je, można je gdzieś zobaczyć?

AK: Nie, nie publikuję. Piszę, jak to się mówi, do szuflady. Czasami tylko czytam je Tomkowi.

JJ: Jakie są Twoje pasje?

AK: Przede wszystkim interesuję się zdrowym żywieniem. Poza tym lubię aktywny wypoczynek  (oboje z Tomkiem często biegamy), muzykę i dobry film.

JJ: Masz jakieś marzenia?

AK: Moim marzeniem jest jak najwięcej podróżować. Uwielbiam jeździć w różne nowe miejsca, poznawać inne kultury, zwiedzać miejsca mniej popularne, rzadziej odwiedzane przez turystów. Ostatnio zachwyciła mnie  Lizbona, jej małe, prześliczne uliczki, jej niesamowita atmosfera i wspaniały klimat.

JJ: Plany na przyszłość?

AK: W najbliższej przyszłości planujemy przeprowadzkę i powrót do naszej rodzinnej Polski.

Dziękuję Ci bardzo za rozmowę i życzę wszystkiego dobrego.